αν εδώ άρχισε ο Εμφύλιος, είναι ώρα πια εδώ και να τελειώσει – και να εφαρμοστεί ο νόμος που ισχύει χρόνια, έστω και με πολύχρονη καθυστέρηση, απ’ αυτούς που ορκίστηκαν να τον εφαρμόζουν και να τον τηρούν
Αξιότιμοι, κα και κοι βουλευτές Πιερίας,
Κάθε χρόνο στο Λιτόχωρο, δεκαετίες τώρα, συμβαίνει ένα μικρό, τοπικό, βραχύχρονο, αλλά ουσιαστικό πραξικόπημα που καταργεί νόμους του κράτους και προσβάλει όσα το Σύνταγμα ορίζει. Μια γιορτή μίσους, -η κύρια γιορτή μίσους, αφού αφορά τη μάχη που πολλοί καταγράφουν ως αρχή του Εμφυλίου- αν και καταργήθηκε δεκαετίες πριν, με νόμο που ψηφίστηκε πανηγυρικά στη Βουλή των Ελλήνων, συνεχίζει να υπάρχει και να καταργεί νόμους και Σύνταγμα, να αμαυρώνει το Ηρώο μιας κοινότητας Ελλήνων πολιτών και να προκαλεί πολλούς απ’ αυτούς, αδικαιολόγητα και αχρείαστα. Κι όπως όλα τα πραξικοπήματα, ακόμα και τα βραχύβια, επιχειρείται με εξαιρετική επιτυχία από ένστολους υπηρέτες και φρουρούς του Συντάγματος και των νόμων, που κρίνουν ότι η δική τους άποψη και αφήγηση είναι ανώτερη νόμων και Συντάγματος και τα καταλύουν. Κι είναι ένα πραξικόπημα που έχει ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό με όλα τα πραξικοπήματα: συντελείται μέσα στη σιωπή των πολλών που υπακούουν στους νόμους και τις επιταγές του Συντάγματος και το φόβο -ίσως- της αντιπαράθεσης με τους ένστολους που το πραγματοποιούν.
Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω τι συνέβαινε για δεκαετίες, όταν η γιορτή αυτή του μίσους ήταν νόμιμη και το ελληνικό κράτος επίσημα την “γιόρταζε” και πως μικρά παιδιά, μαθητές αναγκάζονταν να σύρονται στην διαιώνιση παθών που η επίσημη Πολιτεία αποφάσισε να κατευνάσει. Μαζί με πολλούς ενηλίκους. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζετε καλύτερα -ως κοινοβουλευτικοί- κάθε φορά που η Χρυσή Αυγή προσβάλει βάναυσα το Κοινοβούλιο και τον κοινοβουλευτισμό, με τη βία και τις απόψεις της. Πολλές από τις οποίες είναι αντίθετες με πολλούς νόμους, αλλά έφτασαν να ακούγονται μέσα στη Βουλή.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι οπαδοί του συγκεκριμένου καρκίνου της Δημοκρατίας, διατηρούν άριστες σχέσεις με τη συγκεκριμένη γιορτή, όσο κι αν προσπαθούν οι διοργανωτές της-απόστρατοι να το αποφύγουν. Και είναι ιδιαίτερα οδυνηρός ο συμβολισμός, απόστρατοι των Σωμάτων Ασφαλείας να συνεχίζουν -με όπλο την σιωπή των υπευθύνων και των αρμοδίων (και τη δική σας)- να καταργούν αυτά που με όρκο ανέλαβαν να τηρούν, να προστατεύουν και να υπηρετούν. Αν στις μέρες μας, οι πολίτες τούτης της βασανισμένης από πολλά δεινά χώρας, καλούνται να εφαρμόσουν νόμους και δεσμεύσεις τόσο καταπιεστικές για τους ίδιους, πρέπει να απολογηθείτε πως οι εκλεκτοί του κράτους, οι ένστολοι, ισόβιοι, με όρκο, υπηρέτες της έννομης τάξης, έχουν -στα 2017- το περιθώριο να είναι επίσημα, για μερικές ώρες μιας Κυριακής, οι πανηγυρικά ελεύθεροι να εξαιρούνται. Και να μην εφαρμόζουν πρώτοι αυτοί, παραδειγματίζοντας και νουθετώντας, συμβάλλοντας στη μέγιστη δυνατή σύμπνοια και κοινωνική ειρήνη, κλείνοντας -επιτέλους- την πόρτα στον κάθε νοσταλγό της φρίκης των χειρότερων στιγμών του ανθρώπινου είδους.
Και να τα πράττουν όλα αυτά στο όνομα αμούστακων παιδιών ή και σκληραγωγημένων ανδρών που βρέθηκαν στην χειρότερη δίνη που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος, ως μονάδα: τη δίνη που δεν προσφέρει ούτε καν στιγμή για περίσκεψη και σοφές αποφάσεις. Τη δίνη που δημιούργησαν δυνάμεις άπειρα μεγαλύτερες από τις δικές τους και που τελικά κόστισε τη ζωή τους. Το ότι βρέθηκαν στον τόπο μας, εκείνη την μέρα της Άνοιξης μετά τη Φρίκη, πριν τις εκλογές, και πέθαναν υπακούοντας σε διαταγές, πρέπει επιτέλους να παραδειγματίσει αυτούς που πολλά χρόνια προσβάλλουν την μνήμη τους, πράττοντας το ακριβώς αντίθετο.
Δυστυχώς, καπηλευόμενοι όλα τα παραπάνω και παρανομώντας, ταυτόχρονα συνεχίζουν να τρέφουν μια διαίρεση που σε μια στιγμή μοναδική, οι πατέρες του έθνους κατάργησαν, προσφέροντας δείγμα σπάνιο -όπως αποδείχτηκε πια- στη ζωή μας, από το ’74 και μετά. Καθόλου τυχαίο, όσοι πρωταγωνίστησαν στη συγκεκριμένη κατάκτηση ήταν άνθρωποι παλιότερων γενεών που γνώριζαν πολύ καλύτερα τι είναι πόλεμος, εμφύλιος, ψυχρός πόλεμος, επεμβάσεις, δικτατορίες, βασανιστήρια, εξορίες, επιβολή των αποφάσεων με τα όπλα και τη βία. Όλα αυτά που σήμερα θεωρούμε ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Καιρός να παρέλθει κι αυτή η “γιορτή”.
70+1 χρόνια είναι αρκετά και επιβάλλουν να πράξουμε κάτι καλύτερο απ’ το να κουκουλώνουμε κάποιους πεσόντες με μια σημαία, και πινακίδες βαμμένες με λαδομπογιά να τιμάνε άλλους νεκρούς, όχι απ’ όλους, αλλά από ελάχιστους.
Πρέπει να κάνετε κάτι.
Κάτι ανάλογο του προβλήματος και της Ιστορίας.
Που θα ενώνει και δεν θα διχάζει κάθε χρόνο σταθερά, μια ανοιξιάτικη Κυριακή.
Κάτι για να λείψουν οι κραυγές των τελευταίων που μηχανικά, από κεκτημένη ταχύτητα και εξασφαλισμένη ανωριμότητα και ανευθυνότητα, συνεχίζουν να επιμένουν στη λατρεία της στιγμής (μιας μάχης) και όχι στην αποτίμηση μιας περιόδου συνολικά, δήθεν τιμώντας νεκρούς. Βάζοντας αυτή την δήθεν τιμητική αυθαιρεσία, ψηλότερα από την ομοψυχία, την ωριμότητα ατόμων και συνόλου, την πρόοδο τούτου του τόπου.
Λένε πολλοί, ως αντεπιχείρημα “μα και οι άλλοι κάνουν γιορτή και τιμούν τους νεκρούς τους”. Ναι. Σε μνημείο άλλο, όχι στο Ηρώο. Όχι στα τελευταία κομμάτια γης που έμειναν πια ως σύμβολα ενότητας. Κι αφού είναι οι νικητές -όπως λένε-, από ποιους περιμένουν να επιδείξουν ανωτερότητα;
ΥΓ: ντρέπομαι για τους αιρετούς της ιδιαίτερης πατρίδας μου. Προτιμούν πια να σωπαίνουν, να απουσιάζουν, να εκμεταλλεύονται μικροκομματικά αυτό το μικρό “κάψιμο της Αστυνομίας”, ενώ θα ‘πρεπε να έχουν πρωτοστατήσει χρόνια τώρα στο να σημειώνεται πια το Λιτόχωρο, όχι μόνο ως ο τόπος που “άναψε” ο Εμφύλιος, αλλά ως ο τόπος ο πανέμορφος που του άξιζε και να “σβήσει” τελικά. Με τον καλύτερο τρόπο.
Όσοι αποφεύγουν τα δύσκολα, δεν έχουν καμία τιμή να προσφέρουν στους νεκρούς που δήθεν δίνουν την ευκαιρία να τιμηθούν.-
