μου ‘χε λείψει τόσο πολύ που λέω να περάσω κι άλλες…
Η πρώτη -και μόνη- ήρεμη μέρα, από τον Ιανουάριο του 2016 ως χθες, πέρασε ξέγνοιαστα.
Ξεκίνησε με μεγάλα κέφια που μόνο ένας “Καραγκιόζης” (με τον Μανώλη Μητσιά) μπορεί να χαρίσει στον αιώνια ταλαιπωρημένο Έλληνα…
Μετά, έπιασα να σκέφτομαι την Ευρώπη.
Και την Ελλάδα στην Ευρώπη.
Ή την Ευρώπη στην Ελλάδα.
Λένε ότι δεν ξεχωρίζονται αυτά. Δεν μπορείς να πεις ποιο είναι τι κι ότι το ένα δεν είναι χωρίς το άλλο.
Είναι σα να προσπαθείς να καταλήξεις αν ο Ross Daly είναι Ιρλανδός ή Κρητικός.
Και πέρασα την υπόλοιπη μέρα ακούγοντας αυτόν.
Τον Ross Daly.
Αύριο ψηφίζουμε.
Απ’ τις 7 ως τις 7.
Και απ΄ την επομένη και μετά θ’ ακούω μόνο τον Manu για να ‘ναι όλες οι ώρες από δω και πέρα, ίδιες.
Και καλύτερες.
Όχι όπως αυτές απ’ τον Σεπτέμβριο του ’14 ή τον Ιανουάριο του ’16 ως χθες…
Και με την ένταση στη διαπασών. Συνέχεια.-
