και θα σε θυμόμαστε και για κείνη την προεκλογική εκστρατεία που έμεινε προεκλογική και -ως τώρα- δεν έχει άλλη όμοια ή παρόμοια
Δεν μπορώ να γράψω.
Ενώ είναι τόσα πολλά.
Ένεκα που αποφάσισαν άλλοι, πριν από μας, πόσο κοντά θα βρεθούμε, πολλά-πολλά χρόνια πριν…
Το πρώτο πράμα που θυμάμαι απ’ το Μπαγιόκο είναι να προσπαθούμε να κοιμηθούμε σ’ ένα αυτοκίνητο, εγώ μπροστά, αυτός πίσω, στις 3 το πρωί. Χειμώνας. Εγώ, νήπιο ούτε καν του δημοτικού, να γκρινιάζω για το πότε θα φύγουμε κι ο Μπαγιόκος Deux μακάρια να μου απαντάει “κάτσε να πάει εφτά…” Πήγε εφτά, κόντεψε οκτώ, ξημέρωσε, Βρόντας και Μπαγιόκος μετά των συμβιών τους αποφάσισαν ότι έληξε το γλέντι, το Λενάκ’ είχε κάποια κέφια και δεν ήταν εντελώς τσατίλα και -εν χορδαίς και οργάνοις- κάναμε τη διαδρομή Γρίτσα-Λιτόχωρο για μια ακόμη φορά… Αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα του Μπαγιόκου Deux. Αυτήν κρατάω, μαζί με πάμπολλες άλλες και τις αποθέτω στα χέρια του Μπαγιόκου Tres.
Από κείνη την θρυλική προεκλογική εκστρατεία, κρατάω δύο: τότε φοβόμουν ότι η ομογενοποίηση των απόψεων και των υποψηφίων, η απουσία του όποιου κριτικού λόγου, η έλλειψη ναι και αυτού ακόμα του χαβαλέ που μας κρατούσε δεμένους στον Αριστοφάνη και τον Καραγκιόζη, ο ανεκτός χλευασμός δια της υπερβολής, δεν είναι σημάδια υγείας της κοινωνίας μας και των αρχών της. Σήμερα, η ομογενοποίηση και η εξαφάνιση της άλλης άποψης, της διάθεσης των από πάνω να μην υπάρχει ούτε ψίθυρος από κάτω, έχουν τόσο επικρατήσει που δεν φοβάμαι αν ΘΑ επικρατήσουν και πόσο καταστροφικά μπορεί να αποδειχτούν. Σήμερα φοβάμαι για το αν ποτέ θα καταφέρουμε να επαναφέρουμε την χαμένη ισορροπία, την πραγματική κανονικότητα. Κι η εικόνα του με τα …αεροβόλα χιαστί, η ανάμνηση του Μπαγιόκου σερίφη και στρατηγού, θα μου δίνει πάντα κουράγιο γιατί οι …τρελοί, οι ελαφρόμυαλοι -ακόμη κι αν έτσι το θέσετε-, οι αγνές καρδιές, οι μποέμ και οι ανέμελοι, είναι πάντα οι πρώτοι που νοιώθουν κι οι πρώτοι που βγαίνουν απ’ το χαράκωμα να ορμήξουν στον εχθρό. Κι οι πρώτοι που χάνονται για να κερδηθούν οι αγώνες.
Η Ιστορία σεβάστηκε τον Μπαγιόκο.
Τον φύλαξε απ’ τις κακοτοπιές και τελικά δεν έγινε ποτέ πλήρως υποψήφιος δήμαρχος, λόγω 4-5 που δεν έδωσαν τελικά την ταυτότητα.
Έτσι, παρέμεινε μια άφθαρτη υποψηφιότητα.
Δεν γνώρισε την φθορά και την πιθανή συμπόρευση με ένα αιρετό σώμα συμφερόντων, στρατηγικών, τακτικισμών και άλλων αντιλαϊκών, μικρών και μεγάλων.
Έτσι κι αλλιώς δεν είχε καμιά καούρα να παγιωθεί ως ηγέτης και άρχοντας και μια και δυο και τρεις φορές.
Και σίγουρο παρεμένει ένα: τα όσα υποσχέθηκε ο Μπαγιόκος τότε ως υποψήφιος δήμαρχος, μπορούσε ο κθένας να τα διακρίνει την στιγμή που έβγαιναν απ’ το στόμα του. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις υποψηφίων που αναδείχτηκαν ή θα αναδειχτούν δήμαρχοι, χρειαστήκαμε και θα χρειαστουμε μια θητεία τεσσάρων χρόνων για να εντοπίσουμε ποια ανέφικτα υποσχέθηκαν, με σοβαροφάνεια άσχετη και ξένη στον Μπαγιόκο.
Γεια σου, Μπαγιόκο Deux.
Χαιρετίματα στο Μιχάλη, στον Βρόντα, στον Ρέφα, στον 1stΜπαγιόκο, σ’ όλες τις κομπανίες.
Ταις πρεσβείαις σας, να δούμε άσπρη μέρα ξανά.
