πριν 30 χρόνια είχε πάλι ανεβάσει επιθεώρηση, με τίτλο “Λακκούβα, φτώχεια και φιλότιμο” – ο ίδιος δεν έπραξε το παραμικρό για να αποδειχτεί διαχρονικό το έργο του αυτό,… άλλοι το κατάφεραν…
Αν και σπανίως ανακατεύομαι στα εσωτερικά του Δήμου Κατερίνης, ήθελα αυτή την συνέντευξη με τον Χάρη Αμανατίδη, ως αντίβαρο κι αντίδοτο στο σκοτάδι, στην κούραση, στην απογοήτευση μιας ακόμη προεκλογικής περιόδου που καταρρακώνει τα πάντα, μαζί με τις δυνατότητες και τα επιτεύγματα της νοημοσύνης μας. Και τον ευχαριστώ που δέχτηκε και την κάναμε.
Ο δημιουργός του “Ηγέτη της Πιερίας, Κατερίνης και Περιχώρων” είχε πολλά να πει, όχι μόνο για τον Πολιτισμό που υπηρετεί και παράγει, δεκαετίες τώρα. Και για να μην σας προϊδεάσω και να την φχαριστηθείτε πλήρως, δείτε την χωρίς δικά μου εισαγωγικά preview.
Ναι, δεν του απευθύνομαι στον πληθυντικό και με το “κε Αμανατίδη”, όπως κάνω με όλους τους αιρετούς και σε όλες τις συνεντεύξεις. Πρώτον, γιατί δεν είναι ακόμα…, αλλά -κυρίως- γιατί δεν μπορώ να τον συνδέσω -με κανέναν τρόπο- μ’ αυτά τα κοστουμαρισμένα πλάσματα, τα “στημένα” και απατηλά, τα τόσο ίδια μεταξύ τους που όλα ανεξαιρέτως ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε. Ο Χάρης δεν είναι απ’ αυτούς. Και με μια ηρεμία που ζηλεύω κι ένα απαλό, ανθρώπινο χιούμορ, έχει πολλά να πει και να βοηθήσει να βγει τούτος εδώ ο τόπος από πολλά αιώνια αδιέξοδα.
Σας ευχαριστώ, κε Αμανατίδη.
Τα δέοντα στον “Ηγέτη” και εις ανώτερα.
